Monthly Archives: November 2013

ज़ज्बा है मेरा ईबादत तेरी गुलदस्ता हैं सारी यादें तेरी  रूतबा है मेरा यह संगत तेरी जलवा से जहाँ है जनन्त मेरी  ज़िंदा है “कमल” दुवा से तेरी सजदा है खुदा मोहब्बत मेरी . . .कमलेश रविशंकर रावल 

અંગુઠે થી સ્પર્શી અમે દરિયા ની ભરતી ને પાછી વાળી ….બનાવી વાદળી ને ઉષા એ રાતી, રાતભર જે હતી કાળી .. આવતી આફતો ને મહેનત -હોંસલા ને લગન થી ખાળી અગમચેતી વાપરી રોકી બલા, બાંધી પાણી પહેલાં પાળી ભળવા માનવતા … Continue reading →

गा रही थी एक बिल्ली रुकेगी नहीं अब दिल्ली .खैर कब तक मनाएगी विदेशी सल्तनती पिल्ली  चुनाव बाद घोटालें वाली मैडम हो जाएगी ढिल्ली जुठे वादें -करने वालों की होगी चड्डी गिल्ली  रुलाया जिन “आम आदमी” को कर के घोटाला हँसेगी उन … Continue reading →

जलती है पेट में गरीब के रोज -ब – रोज भूख से होली …. हवस संतोष ने खा रहे है ऐयाश लोग वायग्रा की गोली … खाली रहती है यहाँ महेनतकश की इन्सां की झोली उड़ाते है जयाफत सल्तनत पे … Continue reading →

गया है कमाने परदेशवा मोरा मर्द कड़कड़ाती ठिठुराती गिर रही है सर्द सखी मोरी भली थी लू भरी गर्म बैरन लागे मोहे साजन बिन सर्द अरमाँ जोश भरे बदन को बना दे नर्म जलाए मोरा जिआरा सौतन जैसे सर्द दे … Continue reading →

શોધું છું પ્યાર નો એવો ફાંટો ….લાગે નહી કોઈ દિલ ને કાંટો .. પ્રેમરસ ફેલાવવો છે રસ્તે તાંતો સ્વર્ગે મેનકાને પણ ઉડશે છાંટો શૈતાન ના પાડે નફરત નો ઘાંટો ચમકશે મોહબ્બત નાં દાડમ સા દાંતો … કમલેશ રવિશંકર રાવલ  

આ સંબંધો ને તાણેવાણે…સાથે જ રહેવા નું સરવાળે….ના કોઈ ને “કમલ્” ટાળે…જગ આખા માં એ તો કુટુબ ભાળે…ભેળા રહી દિલ અજવાળે…હોંસલો આપી સમુંદર ખાળે…આપ્યુ વચન તો સાચે જ પાળે..ઍટલે તો એકલો રણ માં વનવાસ ગાળે….કમલેશ રવિશંકર રાવલ્

વાસંતી વાયરે શીળી છાંય માણવા નું ટાળી બળબળતી બપોરે ચાલવા નો વસવસો છે મોટાં થયા જેમના હાથ ની આંગળી ઝાલી એ માવતર ને ધક્કે ચડાવવા નો વસવસો છે છીનવી રોટી ભૂખ્યાં રાખ્યા ભુલકાં ઓ ને નગુણા ને થાળ પીરસવાનો વસવસો … Continue reading →

રાસ રમતાં તને જોઈ રાતો ની નીંદર મે ખોઈ કહી દે ઓ ગોરી મુજ ને તું કોના સપનાં માં ખોઈ … હસતી હતી જગ સામે ઘણી ચોરી છુપી તારી આંખો રોઈ યાદ આવી બચપણ ની પ્રીત સંતાકૂકડી રમતા ભુલકા જોઈ … Continue reading →

  देखते ही मुंह फेर लेते थे जो अक्सर आखिरी रुख्सत में मेरी दीदार को आये है … दिया नहीं था खड़ा होने को हाथ कभी जनाजे को मेरे “कमल” खंधा देने आये हैँ जलाते रहे उम्रभर खौफ से उनके … Continue reading →